Como curiosidade, Hipócrates recomendaba aos homes comer as follas do couselo para procrear (loxicamente isto non ten fundamento ningún). Gústalle a sombra e a humidade, por tanto nas pedras tende a crecer cara ao norte polo que é moi útil para orientarse.
O couselo é unha planta perenne, herbácea e lampa (sen pelos) que pode alcanzar os 15 cm de altura. Está provista dunha cepa da que xorde un talo erecto e simple. As follas teñen un contorno redondeado e o pecíolo sae do centro do limbo, polo menos nas follas da base, dando lugar a esa especie de fochiña que lembra a un embigo. Tanto as follas como o talo son carnosas. Posúen un cáliz diminuto. A súa corola é tubulosa, angulosa, de cor verdoso pero a miúdo con algunhas liñas purpúreas. Florece na primavera e no verán. O froito é un polifolículo con varias sementes pardas no interior. A súa distribución é mediterránea e atlántica. Crece en zonas rochosas de sombrío, incluíndo muros e teitos de casas, tanto en zonas acedas como básicas, desde o nivel do mar ata os 2000 m de altitude.
Ten un hábito de crecemento rústico, non necesita moita humidade nin un solo moi fértil para medrar. Aproveita calquera recuncho entre pedras para desenvolverse. Soporta un rango climático moi alto polo que se desenvolve no amplo abano climático entre España, Portugal e zonas frías de Gran Bretaña.
O zume das follas era utilizado para mellorar os trastornos renais, dadas as súas propiedades diuréticas. É comestible pero ademais ten un bo uso externo: as follas pódense usar para tratar pequenas feridas ou chagas, hemorroides e frieiras. Non hai máis que quitarlle a pel e aplicar directamente, a modo de apósito. Procedendo rapidamente e coa maior limpeza lógrase unha superficie vexetal estéril.
