Os viquingos tíñano por un símbolo de resurrección e na súa mitoloxía establecíase que xunto aos freixos eran as árbores cos que os homes foran creados. Na antiga Irlanda o amieiro era sacro ata o punto de que tallar un considerábase un delito.
E unha árbore de altura media, caducifolia. As follas, de cor verde escura e un pouco máis clara polo envés, teñen o limbo redondeado e a extremidade truncada e permanecen verdes ata que caen; posúen, nas axilas do envés, uns pelos esbrancuxados ou avermellados. Brotan na primavera, como pilosas e quedan sen pelos en pouco tempo. É de grande interese desde o punto de vista ecolóxico xa que as súas formacións son eficaces fixadoras e protectoras das ribeiras, á vez que a súa densa sombra favorece a vida dos peixes.
Danse en solos húmidos preto de ríos, estanques e lagos, aínda que tamén pode crecer en lugares máis secos. En ocasións aparecen en bosques mixtos e nos bordos dos bosques. Tolera gran variedade de tipos de solo e crece mellor nun PH de entre 5.5 e 7.2.
A súa madeira é moi resistente na auga. Os nosos antepasados utilizábana para realizar palafitas. Os cimentos dos edificios de Venecia son desta madeira.
